Her dönüşümde bir yerlere çarpıyorum..
Yüreğim kanıyor ..
Kimse anlamıyor içimde ne fırtınalar kopuyor..
Cam fanusun içinde cırpınan bir balık misali yüreğim...
Geçecek zaman var elbet..
Hiçbirşey yapmıyormuşum gibi hissetmek kötü birşey...
Yürüme bandında koşmak gibi hayat..
Koş koş koş hep aynı yer...
Ve zamanla yorulup güçsüzleşiyorsun...
Sonra biraz soluklandıktan sonra tekrar devam ediyorsun hayatla savaşmaya..
Her yorgun düşmeden sonra adım adım güçleniyorsun ..
Ard arda bir kaç yumruk darbesiyle sarsılan ,
Sıragelen yumruklardan sonra tüm gücüyle kafa tutup tek yumrukla nakavt eden boksör misali...
Yorgun yürekler gözler beyinler...
Susun biraz sessizliğin çığlığını dinleyelim...
- Aralık 03, 2015
- 15 Comments